Johan Van Rooy stuurde me een mooie brief, ik stuurde er hem een terug. Over de opstand van het kleine, de kunst van het kadreren en de blik van Bernard Dewulf. En over tien lange seconden met Bart De Wever in de lift.
Johan is auteur en verhalenbouwer. In zijn ‘Benieuwde brieven’ correspondeert hij met mensen die net als hem graag met geschreven woorden bezig zijn. Mooie pennen als Kris Van Steenberge, Jill Marchant, Liz Mavraki en Maud Nass. Ook ik kreeg een brief in mijn digitale brievenbus, en stuurde hem een antwoord terug.
Beide brieven, en uiteraard ook de correspondentie met andere geletterde mensen, vind je terug op zijn website.
Goede – nee, beste Cédric en Johan,
Enige twijfel was op zijn plaats om mijn reactie op jullie brieven op de blog te plaatsen. Ik voel me niet op mijn plaats tussen de gouden pennen die jullie zijn, maar omdat de uitnodiging tot reactie er in volle letters staat, laat ik me even gaan.
Als gretige lezer van Bernard Dewulf voelde ik me al bij het lezen van de titel boven Johan’s brief betrokken bij jullie correspondentie. Ik deelde met Dewulf een admiratie voor Pierre Bonnard, en zijn columns in DS weekblad gingen niet aan mij voorbij.
Ik hoef niet te reageren op het schrijven van Johan, want je deed het onmetelijk beter dan ik het ooit zou kunnen.
Toch voel ik de drang om er wat aan toe te voegen. Johan brengt een prachtige ode aan je onmiskenbaar talent. In het tweede deel van zijn brief stelt hij je met goede bedoelingen voor de kern van je talent te miskennen ten gunste van een soort rendement. Vanuit commercieel oogpunt heeft hij een punt. Maar ik zou zeer verdrietig zijn moest je je laten meeslepen door de gedachte dat wat meer kwaadheid in je pen zou resulteren in meer opmerkzaamheid door uitgevers. Hieraan toegeven omwille van die aandacht zou het effect van een roesmiddel kunnen veroorzaken, waardoor je ongewild zou afdwalen van datgene wat je uniek maakt als auteur. ‘Kadrering tot schoonheid’ zoals je het prachtig verwoordt is zoveel sterker en bereikt niet enkel onze ogen of oren, maar rechtstreeks onze diepste gevoelens. Bovendien bevatten je schrijfsels iets wat ik intens bewonder bij jou en wat deze 21ste eeuw enorm mist : mildheid. Laat me het muzikaal verwoorden; je geschriften zijn geen vergankelijke hits, maar kunstzinnige symfonieën die de juiste dirigent moeten vinden.
En om Bernard Dewulf in onze discussie te betrekken; jou “kadreren van schoonheid ” doet me denken aan de ‘gele vlek’ op een schilderij van Bonnard die de auteur in volgende passage beschrijft : “ Ik heb in Parijs op een tentoonstelling een vreemd geel vlekje gezien. Er draait een naakte vrouw in bad omheen. Beter gezegd, zijzelf zit stil , maar de verf waaruit zij bestaat lijkt haar in een wenteling te brengen. Het vlekje bevindt zich in het midden van de schilderij en staat daar, hoe quasinonchalant het ook is aangebracht, niet toevallig. Het prijkt op de flank van de vrouw, maar hoort niet echt bij de vrouw. Het hoort bij het schilderij. Het is het zelfbewuste middelpuntje ervan. … “
Tot slot neem ik de vrijheid om een eigen gedichtje er aan toe te voegen waaraan jou brief me voor een deel herinnert.
65+
Terwijl de dagen gestadig wegebben
wint artificiële intelligentie terrein op mijn brein.
Terwijl racisme en cancel culture onze leefwereld verzieken
(illusies zijn illusies en Don Quichote een dwaas), is het tijd.
Is het tijd om mijn ziel te laten harmoniëren met mijn zijn.
Tijd om me andere dingen te laten weggevallen.
De sonates van Bach,
het briesje in de lentezon,
de ademtocht van ons poetje,
de guitige snoet van kleine Siska,
de blik in je ogen.
horriblehorrix mei 2021