Seks seks seks en een beetje diepgang
Je bent een bakvis van veertien en je hormonen vieren volop feest in je lichaam. Je degradeert je moeder tot pleegmoeder en fantaseert dat je een geadopteerde prinses bent, dochter van een rijke joodse koning. Alles beter dan die manische bloesemtherapeute die zich door jou mama laat noemen. En die bovendien de lakens deelt met Hank, je stiefpa op wie jij stiekem een oogje hebt. Alle Elektra-complexen nog aan toe!
In ‘Jummie!’ kruipt beeldend kunstenares Pam Emmerik in de huid van de veertienjarige Marita om van daaruit de coming of age van een tiener te beschrijven. Familie, gezin, conventies en taboes: alles en iedereen kan vrolijk de pot op. Haar wapen is haar middelvinger. Piss off. Dus papt ze aan met de raarste punker van haar klas, die haar grondig inleidt tot de geneugten van de vleselijke liefde. Joseph houdt van wilde seks, en Marita ontdekt kreunend dat ze onverzadigbaar blijkt te zijn.
Banale strip over hitsige griet
Zo neukt het meisje zich lustig een weg naar de volwassenheid. Na haar wilde nachten met Joseph gaat ze stevig van bil met de Japanner Yoichi. Daarna is het Rodrigo uit El Salvador die haar alle hoeken van de slaapkamer laat zien. Om op het einde toch maar weer tussen de benen van haar eerste liefde te belanden.
Een vulgaire, expliciete en banale strip over een hitsige griet. Dat was onze eerste indruk van ‘Jummie’. Maar naast de seksuele rode draad – een metafoor van volwassenheid? – sleurt Emmerik er ook heel wat andere brutale taboes bij. De corrector in het gymnasium bepotelt de jongetjes, die daarna steevast zelfmoord plegen. Gezinnen worden stiefmoederlijk bestierd door depressieve of mishandelende drama queens. Grootouders blijken verstokte extreemrechtse nazi’s te zijn en zowat elk personage wordt ervan verdacht minstens één moord op zijn/haar geweten te hebben. Een gezellig boeltje!
Compromisloos zwart-wit
Zo hard als de thema’s, zo hard zijn ook de prentjes neergetekend. Alles enkel in zwart-wit, zonder enige grijsnuance of kleur, kenmerkend voor het compromisloze zwart-witdenken van Marita. Zo lijkt het boek het werk van een impulsieve puber die vlijtig woorden doorhaalt en weer andere toevoegt, zonder ook maar één moer te geven om de finale leesbaarheid. Die stijl maakt Emmeriks eerste graphic novel aanvankelijk heel geloofwaardig, al blijft dat niet duren. Want Marita evolueert dan wel in dit verhaal; de toon blijft echterlijk kinderlijk naïef en inhoudelijk blijft het wat steken op het niveau van poepseks.
Wel is ‘Jummie’ een mooie poging om de fantasiewereld van een driftige bakvis – letterlijk – bloot te leggen, en een bepaalde levensfase te vertellen op basis van enkele sterk uitvergrote details. Tussen de vurige seks, de opengereten taboes en het vleugje maatschappijkritiek door lees je een delicater verhaal. De verbeten strijd van een meisje om afstand te nemen van haar verfoeilijke ouders, om er finaal achter te komen dat zij uiteindelijk steeds meer op haar moeder begint te gelijken. De deprimerende cirkel is rond wanneer Marita op haar beurt zwanger wordt… Of toch niet, want dan smijt Emmerik er prompt een verrassend happy end tegenaan.
Liefhebbers van zwartgallige humor en cynisme zullen dit harde eenentwintigste-eeuwse sprookje wel lusten. De troef van dit boekje, het onstuimige impulsieve karakter, is echter tegelijkertijd ook de zwakte. Was ‘Jummie!’ wat doordachter, dan had Emmerik er wellicht meer uit gehaald. Want na sommige sterke staaltjes van zwarte humor verzinkt het boek een bladzijde later alweer in de laagste platitudes …. Weinig blabla, teveel boemboem. Het is ook nooit goed.
Cédric Raskin
Voor Cutting Edge