Een gouden vinkje op mijn bucket list. In de meest recente nieuwsbrief van de heemkundige kring Taxandria verscheen een mooi artikel over ‘het Venneke’ in Turnhout. De auteurs: vader en zoon C. Raskin.
Nooit zal je mijn vader betrappen met een boek in de zetel. Op die enkele keren na dat hij zich aan de historische roman ‘De eeuw van de ekster’ van Brigitte Raskin waagt. Waarin hij dan enkel de bladzijden leest die aan zijn moeder, mijn grootmoeder zijn gewijd. Lezen is voor de rest niet zo zijn ding.
Maar schrijven wel. Vooral de laatste jaren kruipt mijn vader in zijn pen. Want er zijn zoveel mooie oude verhalen die echt verteld moeten worden. Zodat ze ook bewaard blijven voor de nieuwe generaties Turnhoutenaars. Mijn vader is altijd al genereus geweest.
Voor de heemkundige kring Taxandria schreef hij een prachtig artikel over de vakantieschool voor meisjes in het Venneke, aan de overkant van zijn straat in het bos. Over de kampioenschappen in zaklopen en zandkastelen bouwen, en gevaarlijke ’tenenbijters’ in het diepe water. Over de worst die er soms naar zeep smaakte, en de vetes tussen de Verroeste Marmieten en de Heilige Bezekens. Ik volgde mijn vader terug in de tijd en schreef met de glimlach met hem mee.
In de Gazet van Antwerpen
Eerder schreven we het verhaal van zijn Boswachtershuisje. We stuurden het artikel naar de Gazet van Antwerpen, die het verder aanvulde en publiceerde in ‘Citta’ op 24 april. Zes mooie pagina’s, het resultaat van zijn enthousiast opzoekwerk in de archieven en gesprekken met oude en minder oude Turnhoutenaars. Een ode aan de boswachters die er vroeger hebben gewoond, en aan het prachtige huisje zelf dat hij met veel liefde heeft gerestaureerd.
Het artikel heeft hem aangezet tot verdere research. Wie waren toch die twee bijzondere boswachters Jef en Louis, die nog voor hem zijn gezellig huisje betrokken? Mijn vader raakte tijdens zijn onderzoek zo gecharmeerd door hun authentieke en sympathieke persoonlijkheden dat hij voor hen een stenen kruisbeeld naast het huis heeft opgericht.
Ook die hommages, met de meest hilarische anekdotes, hebben we voorbije weken samen op papier gezet. Wie van de twee boswachters zo sterk was dat hij zijn broodheer, een fervent jager, op zijn struize schouders droeg tijdens diens tochten door het moeras, lees je in de volgende edities van de nieuwsbrief. Geschreven door mijn vader, geredigeerd door zijn fiere zoon.
Het Boswachtershuisje is uniek, de prachtige bewoner die erin huist eens zo meer.
.
Proficiat aan de twee heren Raskin!
Dank je wel! Ik geef het graag door aan de oudere van de twee!
Zo vader, zo zoon maar in dit geval ook zo zoon, zo vader. Ik ben blij en fier dat ik in ieder geval 1 van de twee in levende lijve heb mogen meemaken. Een dikke proficiat aan jullie beide.