Het laatste stuk van de officiële Chemin de Stevenson of GR70 leidt je van Florac naar Saint-Jean-du Gard. Na de Velay, de Gévaudan en Mont-Lozère opent zich het bekendste, ruigste en misschien wel mooiste stuk van de hele wandelroute: de prachtige Cévennes!
De natuur is hier zo goed bewaard dat er wolven, gieren en zeldzame vlinders leven. De wolven verstoppen zich in de dichte bossen, de machtige gieren laten zich wel zien. Hoog in de lucht vragen ze zich af of die kleine lekkere hiker hun voorgerecht, hoofdgerecht of dessert wordt. Om me te beschermen, cirkelen overal vlinders langs en boven mijn hoofd. Net genoeg zodat de roofvogels mijn silhouet niet meer kunnen zien.
In de Cévennes heet de kastanjeboom l’arbre à pain — de broodboom. In moeilijke tijden leefden families wekenlang van kastanjemeel. Een oude arme boer vertelt me dat je in de streek pas echt volwassen bent als je drie manieren kent om kastanjes klaar te maken zonder ze beu te worden. Hij kent er vier, zegt hij schor. Zijn leven was hard en ellendig en eenzaam maar verhuizen deed hij nooit. De enige rijkdom die hij heeft — het uitzicht over de bergen — laat hij zich door niemand afpakken.
Amélie heet de mooie Bretoense vrouw dat ik tegenkom op een bergtop. Ze komt al voor het derde jaar op rij hiken door de Cévennes, telkens langs een andere GR. De eerste keer verloor ze haar hart aan deze streek, ze keerde het jaar erop om het terug te vinden, tevergeefs, en ook dit jaar wint het landschap. Terwijl we samen de steile paadjes beklimmen, onze lichamen rond dikke boomstammen drukken om hun omtrek te meten, en samen uitkijken over de afgrond vertelt ze me over de militair uit de buurt die drie jaar geleden haar hart in stukjes brak. We komen tot de conclusie dat die stukjes beter verspreid liggen hier in de bergen dan in de kille woonkamer van haar ex. Ze geeft me een knuffel.
Weer zo’n omgeving om in weg te dromen!