
Praten over een andere tijd
Dit was een tripje buiten mijn comfortzone. Want één: ik ken niets van dans. En twee: nooit verwacht dat de voorstelling zo existentieel zou zijn.

Dit was een tripje buiten mijn comfortzone. Want één: ik ken niets van dans. En twee: nooit verwacht dat de voorstelling zo existentieel zou zijn.

Zelden had ik mijn interview zo goed voorbereid. Want ik sprak een groot acteur die mijn kleine leven had getekend.

Systemen wankelen, idealen verkruimelen, structuren brokkelen af. Verwacht niet te veel meer van de grote geesten buiten, schreef Voltaire. Zorg maar voor je eigen hof.

Wat is een kunstenaarspublicatie precies? En wat is daarvan het belang voor een kunstenaar, een onderzoeker en een verzamelaar?

Hoe komt een museum erop om een expo te bouwen rond zo’n specifiek onderwerp als geopolitiek van infrastructuur? Ik vroeg het aan M HKA-curator Nav Haq.

1 september blijft traumatisch. Ik ging niet graag naar school. Maar één les koester ik voor het leven.

Wat als het fout gaat? Vroeg ik aan choreograaf-acrobaatdanser Alexander Vantournhout. Hij leerde me een wijze les.

Blij dat ik hem kon spreken nog vóór hij een ‘onuitstaanbaar arrogante BV’ is. We lachten erom, Mohsin Abbas en ik.

In juni 2014 maakte ik deze foto van juni 2025. De symboliek zou ik pas veel later zien.

Een telefoontje met Barbara Dex, een zacht countryakkoord. En een artikel voor Schouwburg Noord.

Hier heb je vijf dagen, sprak ik tot mezelf. Hou ze goed vast, dek ze toe. Het zijn vijf dagen die nooit meer terugkomen.

Een heel jaar lang ging ik op zoek naar kunstwerken die de wereld precies op dat moment nodig had. Als spiegel, als protest of als schone troost.

Nooit gedacht dat ik dit zo plezant zou vinden. Maar Instagram stories maken voor musea is écht wel fun. En een bijzondere vorm van storytelling.

Tien jaar lang onderzochten filmmakers Sofie Hanegreefs en Jelle Janssens de menselijke sterfelijkheid. Eindelijk is hun documentaire uit. Ik ging met hen in gesprek.