Enkele zomers geleden zag ik hem snuffelen in de vuilnisbakken van het plein waar net de kermis was geweest.
Hij had er zelfs een stok voor, met aan het uiteinde twee metalen grijparmen die je kon open- en dichtknijpen.
Daarmee viste hij vaardig drie lege blikjes bier uit de opening, een plastic verpakking van een robotpop en een kartonnen schaaltje van een curryworst. Pas daarna haalde hij een dichtgeklapte puntzak boven waarin smoutebollen hadden gezeten. Helemaal in het tipje zat er nog één. Koud en plat. Een brij. Wat zou hij doen?
Hij keek naar mij toen ik hem zag. Betrapt, allebei. Ik vond het nog gênanter dan hem.
Misschien is het toch wat vet, zei hij.
Mooi dat je aan je lijn denkt.
Hij lachte. Ik volg een streng dieet.
Ik ook en ik viste de appel uit mijn rugzak.
Eigenlijk slaat hij het dessert altijd over, vertelde hij met volle mond, maar speciaal voor mij maakte hij een uitzondering.
Ik zag op straat een afgekloven klokhuis, keurig op de bovenrand van de paal van een vuilbak. De kermis is al lang voorbij, maar de mensen blijven.