Ik heb nooit gerookt. Ken dus niet dat weemoedige gevoel van de laatste sigaret. De laatste wolkjes rook in je longen die je doen mijmeren over alle mooie ongezonde momenten samen, jij en je saf. Afscheid nemen van drank is anders. Trager, met meer schuim en smaak. Meer relativering ook, want het is uiteindelijk maar voor even.
Voor mij staat mijn laatste glas Orval. Stijlvol ingeschonken, zonder bezinksel, de schuimkraag begint netjes halverwege de letters van het glas. Ik heb zelfs klassieke muziek opgezet, het mag wat hebben. Mozarts Grote Mis in C mineur, gewoon voor het dramatische effect.
Gloria in excelsis Deo, na dit glas begint mijn derde Tournée Minérale. Tover ik mijn koelkast om van vakkundig opgestapelde flesjes tripel en trappist tot ecologisch verantwoorde promostand voor lokaal gekweekte groenten. Ruil ik mijn brede glazen kelken in tegen bolle varianten die mooi onder een kraantje passen. Hoef ik geen omweg meer langs de glascontainer, leef ik een maand lang zuinig zonder inkomsten van mijn leeggoed.
Karakter in een glas
Benieuwd wat Tournée Minérale mij dit jaar brengen zal. De kortste maand blijkt vaak ook de meest uitdagende. Vorig jaar kwam ik op het geniale idee om voor mijn collega’s een brainstorm te organiseren. Op locatie, in een gezellige brouwerij, met afsluitende rondleiding en uitgebreide proeverij. En allen samen maar klinken op een succesvol resultaat, al die grote schuimende glazen fris getapt bier tegen mijn smal glaasje tonic. Karakter in een glas.
Het jaar ervoor was minder feestelijk. Halfweg Tournée Minérale 2017 besliste de CEO dat hij uitgekeken was op mijn nuchtere kijk en hij zette me prompt aan de deur. De directeur deed niet mee aan de campagne. Zo sloot ik mijn laatste werkdag af op café: zonder werk, zonder geld, zonder begrip en zonder alcohol. Zelfs zonder rietje, geen schijfje citroen en de ijsblokjes waren op.
Alles komt altijd goed en goed wordt altijd gevierd. Liefst met gerst en hop en schuim. De Antwerpse horeca zijn daar niet per se rouwig om. Ook de supermarkten schikken trots hun trappisten in de rayons zodra ze mij een winkelkar zien nemen. Zelfs de abt van de abdij van Orval overweegt een standbeeld van mij te plaatsen aan de ingang van hun brouwerij. En toch. Na deze Orval is het even goed geweest. Gun ik mijn lever een gezonde herstelperiode vol welverdiende rust.
Klank zonder drank
Het klinkt bijna ironisch: komende maand zal ik wekelijks bloggen over de geneugten van mijn tijdelijke alcoholstop. Klank zonder drank over mijn Grote Drooglegging van 2019. Een uitdaging die in het echt toch altijd net ietsje moeilijker is dan op papier. Vooral op vrijdagavond. Of wanneer je op zondag na een fikse winterwandeling je waterkoker moet aanspreken in plaats van een flesje bier te plukken uit de koelkast.
Maar gezondheid is een beproeving waard. En ik kijk ook stiekem uit naar het gezicht van de verveelde agent langs de afrit wanneer die merkt dat ik ‘safe’ blaas. Geen drinkgeld van mij, beste vriend. Het wordt ook wennen, zo’n toog van een café die op het eind van de avond evenveel tapkranen blijkt te tellen als op het begin. Geen Duvels om vanuit de zetel onze flandriens op tv aan te moedigen in de voorjaarsklassiekers. En een Valentijn zonder overprijsde wijn.
‘Sanctus’ schalt bombastisch uit mijn boxen. De heilige muziek klinkt, in mijn oren en op mijn glas. Ik klink beleefd terug en drink mijn laatste teug. Sanctus, sanctus, santé. Op een gezonde Tournée Minérale, met meer water dan kater, een nuchtere blik en een lach zonder hik. Santé. Op al die tienduizenden dappere Bourgondiërs die hun aangeschoten gewoonten tijdelijk afzweren. En toch ook wel een beetje op mezelf, nu ik toch al een kleine dorst voel opkomen.
Gepubliceerd op www.tourneeminerale.be, 29.I.19.