Zwitserland is rijk. Schatrijk. Ik zou een blog kunnen volschrijven over de reflectie van al het goud van Lausanne in de diepe regenplassen waar ik op mijn vrije regendag door loop.
Over het walgelijk decadente Montreux met haar tientallen onbetaalbare luxehotels die allemaal zo exclusief zijn dat geen één het nog echt is. Hun serafijnen torenpunten prikken diepe gaten in de wolken zodat je er het meer van Genève kunt bekijken vanuit goddelijk perspectief. Maar vanuit de allerduurste torenkamers alleen maar een dicht wolkendek ziet.
Veronika
Dus heb het liever over Veronika uit Bulgarije, die een verrassend lichte rugzak draagt met daarin al haar bezittingen. Zij stapt, lift en spoort stukken van de route tot ze in Italië een plek heeft gevonden waar ze zich goed voelt. Zo goed dat ze er een nieuw leven kan beginnen. Haar droom is een ecologische groententuin te kweken, met kippen en een varken, en een waterput om een verdwaalde dorstige pelgrim gelukkig te maken. Ze is net voorbij de dertig.
Thaïs
Thaïs trok drie jaar geleden met haar man en drie zoontjes van Compostela naar Le-Puy-en-Velay. Op een koppige ezel. Haar man bleek nog koppiger: na een dikke week stappen en zijn tiende woedeaanval verliet hij zijn gezin. Voorgoed. Zij zette door en vervolgde haar tocht met haar kinderen. Zelfs de ezel kwam gezond aan.
Om haar grote houten huis af te betalen, geeft ze onderdak aan pelgrims, voor een vrijwillige bijdrage. In haar zolder liggen vijftien matrassen naast elkaar, ik mag kiezen welke ik wil. Dat de drie zoontjes ‘s nachts één na één naast mij komen liggen, is eerst verrassend maar wel opgewekt opstaan.
Donatello
Aan de trappen van de Migros-supermarkt eet ik tegen sluitingstijd mijn pompelmoes. Donatello komt naast mij zitten, hij wilt geen partje. Hij wilt meloenen, zegt hij, enkel die van Angela. Ik grijns, hij legt uit. Angela is kassierster in de winkel. Haar twee meloenen liggen niet bij het fruit maar onder haar propere witte hemd. Hij schrijft haar elke week berichtjes, zij schrijft hem nooit iets terug.
Misschien moet hij maar eens op zoek naar ander fruit, probeer ik. Slechte tip, zo blijkt. Hij begint een hele litanie in het fel Italiaans, waar ik niets van begrijp. Plots stopt hij, wanneer de meloenen samen met Angela de schuifdeur uitkomen en resoluut de andere trap kiezen. Tien treden verder belanden ze samen in de armen van een man die ze theatraal op de mond kust.
Bernard
De zon lacht de tanden van het gebergte bloot, daar trek ik dadelijk naartoe. Nog drie dagen scheiden mij van de top van de Grand Saint-Bernard, een klim waar ik vandaag aan begin. Wordt dit het hoogtepunt van mijn reis? In hoogtemeters alvast wel. Ik heb er verdomd veel zin in.