Recensie: Max, Mischa en het Tet-offensief
Een van die romans die iedereen zou moeten gelezen hebben. Een volle 1.230 pagina’s literair plezier. Ik schreef er een korte recensie over.
Een van die romans die iedereen zou moeten gelezen hebben. Een volle 1.230 pagina’s literair plezier. Ik schreef er een korte recensie over.
Gruwelijk mooi. Zelfs in vertaling blijft de literaire nachtmerrie van Cormack McCarthy pijnlijk schuren. En vertederen tegelijk.
Elk boek opnieuw geniet ik ervan hoe Alessandro Baricco me zo intens gelukkig maakt.
Christophe Vekeman is geboren op de verkeerde plaats. In Temse in plaats van Texas. En in het Waasland lopen er bedroevend weinig cowboys rond.
Ik heb ‘Kozakken’ altijd al een komisch woord gevonden. ‘Kozakkentuin’ klinkt zelfs nóg sympathieker. Het gelijknamige boek van Jan Brokken is dat ook.
Goed gevonden: het levensverhaal van een Duitse nazi-arts, maar dan verteld in omgekeerde chronologie.
Gelukkig had ik nog geen eindejaarslijstjes ingevuld. Ik zou bij ‘Boek van het jaar’ Julian Barnes moeten doorhalen, en vervangen door Stefan Hertmans.
Lebowski Publishers sprokkelde enkele kortverhalen van Amerika’s grootste literaire vetzak bijeen.
‘Weinig is zo aandoenlijk als futurisme dat nostalgisch wordt.’ Sprak Jonathan Coe een hele tijd geleden. Hij had het over de bizarre jaren vijftig.
Het komt er niet alleen op aan een goed verhaal te hebben. Minstens even belangrijk is het om dit verhaal behoorlijk te vertellen.
Verhalen in woord en beeld. Uit ’t Stad, de parking of de rest van de wereld. Omdat schoonheid nooit verveelt.
Copywriting en storytelling. Ik help bijzondere mensen en bedrijven hun beste verhalen vertellen.
Schrijf ik straks mee aan jouw verhaal? Met veel plezier. Ik lees je heel graag op cedric@parlevink.be.