
Rustig zittend zonder iets te doen
“De ideale Filliou: niet beslissen, niet kiezen, niet willen, niet bezitten, bewust van mezelf, klaarwakker. Rustig zittend zonder iets te doen.”

“De ideale Filliou: niet beslissen, niet kiezen, niet willen, niet bezitten, bewust van mezelf, klaarwakker. Rustig zittend zonder iets te doen.”

Een roadtrip door Frankrijk, gewapend met dunne tent en dikke boeken. Twee ogen, twee lenzen en een camera.

Een briesje in een zonnige straat.
Een mobieltje dat plots aan het dansen gaat.
Antwerpen Zuid, decor voor een acrobaat.

Van dit soort readymade-muziek bestaan intussen veel varianten, maar deze criminele kortfilm van Ola Simonsson spant toch wel de kroon.

Misschien is het de vervreemding, anders wel de verwondering. Of je de Verbeke Foundation binnenstapt met de sérieux van een cultureel volgroeide volwassene of met de nieuwsgierigheid van een klein kind. Het vrolijke universum van het opgewaardeerde rariteitenkabinet blijft altijd opnieuw verbazen.

Geen #lockdown, niet meer. De hoofdstad herleeft na de laffe aanslagen. De rook trekt langzaam op, de zon sijpelt door.

Ergens op een appartement, twee hoog, staat een raam wijd open. Valt de zon rijkelijk binnen, verlicht een ongewild romantische scène. Ook op de vensterbank wordt duidelijk heel wat geflirt.

Het is zo ver. De kogel is door de kerk. Of door de synagoog iets verderop. Het Zuid verliest binnenkort een inwoner, Hoboken krijgt er eentje bij.

Een zware fatalistische boodschap in amper drie woorden geprangd, die zich presenteert als commerciële neonboodschap in een vrolijk kinderlijk lettertype.

Niet de expo van Ugo Rondinone in het Museum Boijmans Van Beuningen was mijn ontdekking. Wel het spitsvondige werk van Johannes Langkamp.