Hier heb je een dag, sprak ik tot mezelf. Of nee, vijf. Hier heb je vijf dagen. Hou ze goed vast met beide handen, dek ze toe, let op dat ze niet smelten in de zon. Het zijn vijf dagen die nooit meer terugkomen.
Ik vouwde de dagen tot delen en bewaarde ze als bladwijzers in mijn boek. Vloog met het vroegste vliegtuig naar Marokko, hield mijn lach in bij de grenscontrole, keek toe hoe mijn chauffeur door rode lichten vlamde en ik was niet eens gehaast. Op een dakterras in het kleine dorpje Aghmat goot ik met een hoge straal te hete muntthee in te kleine kopjes. Met het uitzicht over olijfbomen, de Ourika-vallei en de sneeuwtoppen van de Atlas opende ik zachtjes mijn dik boek. Heel voorzichtig plukte ik dag per dag, hoofdstuk per hoofdstuk, beeld voor beeld.
De couscous kwam uit het dorp, de olijven uit de tuin, de zon uit het hart. Vijf dagen werden er vier, werden er drie, twee en één. Ik lette op dat er niet één tussen glipte, en leefde daarom zo goed mogelijk in het moment. Buiten deed de grote wereld moeilijk, binnen loste het kleine dorp de problemen met eenvoud op. De barsten van de aardbeving werden hersteld met kladden cement, bruine vlakken overschilderd in roze, oker en blauw. Muezzins zongen hoog en laag in de minaretten, ik kon niet altijd meezingen maar toch voelde het verrassend vertrouwd.
Ze spreken geen Engels en geen Frans in het kleine dorp Aghmat. Ook niet in de andere dorpjes in de buurt. Het was een hele belevenis, die witte Europeaan die in korte broek, marathonrugzakje en gele loopschoenen over hun zandweggetjes jogde. Bonjour? vroegen ze omdat ze dachten dat ik de weg kwijt was en ze kenden ‘kan ik je helpen’ niet in het Frans. Ik lachte en zwaaide en knikte en zei Bonjour met een vriendelijk uitroepteken want mijn huisje was ginder, acht kilometer verderop.
Soms ga je op vakantie om dingen te doen die je thuis niet doet. De Eiffeltoren beklimmen, gekookte kamelenkloten eten, de bergen verkennen met een wandelkaart. Soms zet je gewoon je leven verder en vind je de schoonheid van kleine dingen op een andere plaats. Ik koos voor het tweede.
