November zag er in oktober nog rustig uit. Tot Tatjana mij twee weken geleden een berichtje stuurde. In juni studeerden we samen af aan de Academie. Sindsdien zoekt en vindt ze plaatsen om haar fotowerk opnieuw te exposeren.
Zo mag ze tentoonstellen in een klein jazzcafé met bescheiden galerie aan het andere uiteinde van de krakende houten trap. Helemaal alleen ziet ze zoiets niet zitten, dus misschien past mijn werk wel naast dat van haar?
Omdat ze het zo lief vroeg. En omdat het een fijne uitdaging is om eens een eigen expo in elkaar te boksen. In een bescheiden kader, wat voor een perfectionist als ik behoorlijk geruststellend is. En toch. Ik was niet tevreden met mijn afstudeerproject in juni, aan deze expo wil ik meer voldoening overhouden. Daarom was het misschien nét iets comfortabeler geweest als we hier vroeger aan konden beginnen. Het is vandaag 13 november, de vernissage is exact binnen één maand en één dag. En de hele wereld weet nog van niks.
Wat hebben we al wel?
Twee weken brachten een concept, een titel en een bijna definitieve versie van de begeleidende tekst. Niet evident omdat Tatjana vlotter Wit-Russisch spreekt dan Nederlands. Onze communicatie heeft dan ook vaak een komisch kantje.
Maar let’s do this! De fundamenten zijn gelegd, het grootste deel van de beelden geselecteerd. En vanavond heb ik na lang zoeken eindelijk een campagnebeeld in elkaar gepuzzeld. Daar mag nog wel een nachtje over worden geslapen, maar de twee beelden naast elkaar zijn verrassend complementair én representatief voor ons werk en de sfeer die we willen uitstralen. Op dit moment toch nog. Hopelijk voel ik morgen nog hetzelfde.
.
