Zwitserland is rijk. Schatrijk. Ik zou een blog kunnen volschrijven over de reflectie van al het goud van Lausanne in de diepe regenplassen waar ik op mijn vrije regendag door loop.
Al een dikke week lang tel ik meer vlaggen dan inwoners in de dorpen van rösti en gatenkaas. De Fransen mogen nog zo chauvinistisch zijn, als het op vendelzwaaien aankomt reiken ze nog niet aan de alpenknieën van hun Zwitserse buren.
Ik schrijf nog trager dan ik stap en zelfs het stappen gaat niet snel. Toch hebben mijn eeltige voeten vandaag na bijna anderhalve maand het winterstadje Pontarlier bereikt, in hartje zomer.
Ik stap uit mijn verhaal. Zet er een bladwijzer in, klap het boek dicht, schuif het opzij en begin een heel nieuw.