Begin februari deed ik mijn tv weg. Ik kreeg er kostbare stilte voor in de plaats. En ook rust, gezelligheid en kwaliteit. Leven zonder tv, ik wist niet dat het zo anders zou zijn.
De avond voor onze definitieve scheiding knipte ik de kijkbak nog eens aan. Misschien trof mijn oog toch nog wat moois. Op de Turkse of Italiaanse omroep: een mooi gekrulde snor. De sierlijke sprong van een antilope in het wild. De flank van een berg met op het hoogste punt een groot spandoek en een coureur die daar heroïsch onder duikt.
Maar nee, ik drukte verkeerd op mijn afstandsbediening en zag hoe Nathalie Meskens en Jonas Van Geel in glitterpak en goedkope pruik een dom dansje uitvoerden. Waar alle podiumgasten zo enorm hard om lachten dat de acteurs hun kunstje enthousiast overdeden. Ik zag reclame voor iets met soja, een viroloog formuleerde een moeilijke zin over de beurs en een garnalenvisser in de storm viel door een gigantische golf bijna uit zijn kantelende schuit.
Voor altijd
Dus drukte ik voor een laatste keer kordaat op de rode knop en mijn tv zweeg voor altijd. Ik poetste proper alle hoopjes opgedroogd zweet tussen de toetsen weg, verving zelfs de oude batterij en gaf daarna afstandsbediening en tv aan de vriendelijke meneer van de Kringwinkel. Hij pakte het grote zwarte scherm van me over en keek ernaar, ik vertelde dat dit beeld het mooiste was wat de tv te bieden had, hij snapte de mop niet maar glimlachte toch.
Nu zit ik al twee maand zonder. Ik krijg niet meer te zien in welke gemeente de weekwinnaar van Blokken woont, of welke vernieuwde formules aan de basis liggen van de voedende shampoo die een ode is aan mijn haar. Dat is allemaal heel erg droevig maar misschien hoef je niet alles te willen weten in je leven.
Deutsche Grammophon
In plaats van flitsende beelden vul ik mijn living nu met zachte muziek. Ik haalde tientallen platen van op zolder en luister nu naar de klassieke symfonieën onder het gele kwaliteitslabel van Deutsche Grammophon. Misschien ben ik wel volwassen, denk ik wanneer ik British Chamber Music of Prokofiev opzet, en dan vind ik die volwassenheid eigenlijk nog best meevallen.
Er is ook meer ruimte om boeken te lezen. Bijna de hele collectie Alessandro Baricco van de bib van Hoboken heb ik uit. Inclusief de twee exemplaren met in potlood onderlijnde passages, en een boek dat eerder werd doorbladerd door een verwoed pijproker en koffiedrinker, die tijdens het lezen zijn drie hobby’s combineerde.
Leven met veel meer
Leven zonder tv is leven met veel meer. Kwaliteit, vrede, gezelligheid, vul maar aan. Waarom zou je luisteren naar afgebroken politieke woorden in donker kostuum als de gitaar van Joaquín Rodrigo veel beter blijkt gestemd? Waarom kijken naar Netflix als je zelf mag kiezen hoe je de stem van je romanpersonage wil horen? Zelfs de Belgische vaccinaties lopen plots veel vlotter nu ik niet elke dag meer geconfronteerd word met de grafiek vol vals plat.
Leven zonder tv is heel verrijkend. Ik wens ook anderen een veel zinvoller tv-zuiniger leven toe. Een eerste stap zou al zijn bewuster te kijken naar wat de kijkbak voorschotelt. Om kijkcijfers op de juiste manier te doen evolueren. Want wellicht hebben ook Nathalie Meskens en Jonas Van Geel wel wat beters te doen.
Dat is zo bevrijdend…
’t Zal eens niet zijn! Leven jullie ook zonder?
bewonderingswaardig. ALs ik mijn tv nu echter zou wegdoen (lees dan vooral netflix) dan spreekt mijn kroost 5 jaar niet meer tegen mij denk ik. 🙂 succes met de stilte en je nieuwe/hervonden hobby’s
Ik wil niet meteen een zware gezinsbreuk op mijn geweten hebben. Anderzijds: de bib van Hoboken is helemaal geen slecht alternatief voor Netflix. Maar mogelijk verschillen je kinderen van mening.