Toen ik Barbara Dex opbelde, zat ze in de auto. Het geruis van een onbekende Vlaamse steenweg was dat van een verlaten highway door een stoffig roestbruin heuvellandschap.
Ik stelde me haar voor in een vintage Cadillac, diep bordeauxrood. De kleur van fluwelen gordijnen in een donkere countrykroeg, de tint van haar glossy nagellak. Stijlvol retro, tikkeltje dramatisch, gewoon perfect.
Het was een grijze ochtend en het regende, maar in haar stem klonk het plezier van een zomers bluegrassconcert in de ondergaande zon. Van Dolly Parton ging het naar Bonnie Raitt, van cowboyboots en hooibalen naar authenticiteit, de klank van de ziel op pedalsteel. Soms hoef je pretlichtjes in de ogen niet eens te zien om ze te voelen.
Ik was blij dat ik mijn ruitjeshemd aan had voor het telefoontje, en mijn Telecaster naast mijn bureau. Ze zei iets over gelukkige mensen, ik wenste haar strakke snaren en publieken vol kippenvel. Zette daarna ‘Coat of Many Colors’ op, tokkelde op mijn onversterkte gitaar een countryakkoord — en schreef dan mijn artikel voor Schouwburg Noord.
From Dolly to Dex
Vrijdag 10 oktober
Schouwburg Noord