De oude accordeonspeler aan de ingang van het station irriteerde echt álle reizigers.
Vroeg in de ochtend wil je alleen maar koffie en rust. Geen afgezaagde halve riedeltjes van een ongeïnspireerde trekzak, slecht gespeeld en strontvervelend.
Dus sprak ik het heerschap aan en beloofde hem een munt van twee euro. Op voorwaarde dat hij één laatste wijsje speelde, kort maar goed. Vol overtuiging, plezier en trots. “Pour vraiment nous rendre plaisir, monsieur.”
Meneer Trekzak was not amused. Keek me zelfs bozig aan, wat een onbeschoft bod! Hij twijfelde, zuchtte, gaf zich uiteindelijk gewonnen. Verzette zich op zijn kruk, schoof zijn bruine petje recht. Zoog een grote teug lucht in zijn accordeon, en toverde plots een fijnzinnige opgewekte melodie uit zijn instrument. Verwonderde blikken op de bankjes, zelfs een bescheiden applausje van 3 passagiers, die hem achteraf een extra muntstuk toestaken.
Trek gerust zelf je conclusies. Over motivatie en succes, talenten benutten, erkenning en zo. De les die ik trek: ik heb duidelijk mijn roeping van coach gemist.
Vrolijke maandag!