Lekker fout kerstfeestje
Het moet aan ons liggen, maar samen uit volle borst liederen declameren rond de familiale feestdis ruikt naar iets wel héél fouts. Fout, zoals het naïeve kindergekweel in ‘The sound of music’, fout zoals de valse noten van politieke separatistische zangfeestjes. Bij de aankondiging van het muzikale kerststuk van de KVS dachten wij dan ook spontaan: linke boel. En keken er dus vol verwachting naar uit want foute feestjes, daar houden wij toevallig van. ‘Singhet ende weset vro’ werd een sterk stuk maar nét niet fout genoeg.
Het begint allemaal heel onschuldig. Terwijl het doek nog openschuift, begroet de moeder des huizes haar kroost en publiek met een alleraardigst ‘Nu sijt wellecome’, waarna twaalf goedgesmeerde keeltjes ‘Maria die zoude naar Bethlehem gaan’ inzetten. Ah, die goede oude kerstsfeer. Aan één lange tafel zit een feestelijk opgedirkte familie, klaar om er een muzikaal zangfeestje van te maken waar de familie Von Trapp een puntje aan kan zuigen. Maar de serene kerstsfeer krijgt een stevige deuk wanneer de deur openzwaait en zoonlief, een extreemrechtse skinhead, het feestmaal komt bijkruiden. Wat begon als braaf kerstfeestje ontaardt in een heftig politiek steekspel tussen Vlaams-nationalisten en royalisten.
Immer actueel
Met het actualiteitsgehalte zit het alvast snor. Heel wat symbolen uit de Vlaamse strijd passeren de revue, van de Vlaamse leeuw tot vaandelgezwaai onder stevig tromgeroffel, van Suske en Wiske tot de befaamde 11-juli-redevoering van Frank Van Hecke. Grof geschut op kerstavond, hosanna in den hoge nog aan toe. Denk daar dan nog een zatte kardinaal, een halve oorlogsinvalide en een allochtoon met een tulband zo rood als zijn blikje Cola en Media Markt-zakje bij, en het plaatje is compleet. De rijkelijke ingrediëntenmix maakt zo van ‘Singhet ende weset vro’ een grappig en erg genietbaar stuk.
Al is het maar om het muzikale Vlaamse erfgoed eens in een nieuw jasje te horen. De rapversie van ‘het loze visschertje’, aangevuld met Arabische accentjes, mag wat ons betreft de hitlijsten ingekegeld worden en de ‘Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen’, opgebouwd rond de moeder des huizes met kerstboom op haar kop, geeft ook een andere dimensie aan de kerkelijke tophit.
De foute Leeuw
Jammer alleen van Rick De Leeuw. Wellicht om zijn achternaam kreeg ook hij een rol in het feestgedruis, maar zijn acteerprestaties stoppen als hij de micro grijpt en zijn versie van ‘Zingt en wees blij’ ten beste geeft. ‘Leuk idee, Rick is er nu toch bij’, moet de regisseur hebben gedacht, maar de Tröckener Kecks-act haalt wel het tempo van het stuk onderuit. Gelukkig komen er geen bisnummers en vindt het stuk daarna snel haar eigen ritme terug.
Steeds meer instrumenten worden aangesleept en we voelen het einde naderen wanneer de Brabançonne wordt ingezet. De Frans sprekende kardinaal die God en koning al eens door elkaar haspelt, maant het publiek aan plechtig recht te staan voor de nationale volkshymne. Altijd leuk zoiets, vooral in Antwerpen. Maar als (bijna) het voltallige publiek opveert, verstoren de separatistische rakkers het ritueel. Een scheurende gitaar overschaduwt het nationalistische eerbetoon en zet een metal-versie van Rodenbach in. ‘Vliegt den blauwvoet, storm op zee’ met extra fuzz en distortion mondt zo uit in ‘De zwarte leeuw van Vlaanderen’.
Het leuke aan escalatie vinden wij dat die escalatie ook nog escaleert. Erover is altijd goed. Maar ondanks de nodige portie gitaargeweld houdt de KVS het uiteindelijk allemaal braafjes binnen de perken. Jammer, want hoe straf ook het concept, de voorgeschotelde kalkoen had voor ons nét iets gepeperder mogen zijn. Maar het doet ons alvast wél reikhalzend uitkijken naar wat de KVS rond Pasen op tafel heeft!
Cédric Raskin
Voor Cutting Edge