Kinderspel #7 – Donald Trump

Zijn beurt was al lang voorbij, maar plots stapt de dwaze clown weer de ring in. Tot grote hilariteit van het uitgelaten publiek in de circustent. Vlaggetjes schieten de hoogte in, gejuich, gebrul en hoerageroep. Niemand kijkt nog naar de acrobaat die hoog aan de trapeze aan zijn slotnummer begint.

Kijk, daar gaat de circusdirecteur al achter de clown aan! Met hoge hoed en stijve passen beent de gekostumeerde zestiger de fratsenmaker achterna. Achter elkaar lopen ze rondjes rond de ring. De grappige clown gretig zwaaiend naar de kindjes, de houterige ordehandhaver zichtbaar bedrukt. Het publiek smult van de show. Knokkels roffelen op houten bankjes, de mensen brullen het uit van de pret, ze lachen en ze gieren, scanderen luid zijn naam.

De clown draaft door. Hij groet en zwaait en zweet, zijn schmink loopt uit. Ook onder de witte gezichtsverf ziet hij verrassend bleek. Lachen, hij moet blijven lachen. Hij hijgt. Even vergeet hij zijn ingezakte mondhoeken op te trekken, zijn herkenbare grimas, maar hij trekt het zich niet aan. Niemand heeft het door. Hij is beroemd, hij steelt de show, stelen is zijn hobby, hobby’s hebben is iets voor succesvolle mensen zoals hij.

Na vier rondjes achtervolgen vindt het volk het wel genoeg. Het gejoel op de tribunes houdt op, zelfs de kinderen klappen niet meer. De directeur is buiten adem, ook de clown is door zijn krachten heen. Ze vallen beiden stil en slenteren, zonder applaus, de donkere coulissen in. Dan floepen plots de spots aan, tentflappen aan de uitgang worden haastig geopend, het circus is voorbij. Maar de jongleurs, de slangenvrouw en de acts met de paarden zijn nog niet geweest! Wij willen ons geld terug, zeggen de mensen boos.

De paarden zijn alweer afgetuigd en in stilte naar hun wei geleid. De kegels, fakkels en zwaarden liggen ongebruikt in de kist. De werkloze acrobaten kleden zich zwijgend om in hun kleine caravan. De circusdirecteur jammert bedroefd. Zo wordt het circus nooit meer groot.