Het is een heel bijzondere Rubens. In witte handschoentjes laat de privéverzamelaar zijn vinger glijden over het kostbare schilderij. Jarenlang hing het bekende werk in de grote zaal van het museum. Nu hangt het in zijn kantoor, vlak boven zijn bureau.
De privéverzamelaar kent iets van kunst. Dat schreef ook de pers, vol lof over de tentoonstelling die hij had georganiseerd. Want hij heeft door de jaren een indrukwekkende kunstcollectie opgebouwd. De prestigieuze Rubens die hij onlangs op de kop tikte, is de kroon op zijn werk.
Hij bekijkt zijn schilderij nu van dichtbij. Blaast er even het stof van af. Jammer dat het werk zo dof is. Het heeft niet de grandeur van de Kruisafneming, de Kindermoord of Rubens’ Zelfportret. En als er één ding is waar de collectioneur lak aan heeft, is het wel middelmaat. Dat is niet waar de topondernemer voor staat.
Hier weet hij gelukkig een oplossing op. Net zijn beroemde ondernemingszin maakte de miljardair zo groot. Met zijn tong uit de mond doopt hij zijn penseel zelfzeker in de olieverf. Het karmozijnen kleed van de stiefdochter kleurt hij binnen de lijntjes bij. Met het bladgoud is hij wat kwistiger. Vergeelde partijen overschildert hij eigentijds wit, het knaapje links krijgt sneakers, de homp brood wordt een potje kaviaar.
Fier over zijn werk klopt de privéverzamelaar zich op de borst. Jammer dat niet meer kunstkenners denken zoals hij. Ons erfgoed zou een pak moderner, grootser en aantrekkelijker zijn.