Oké, ik ben copywriter, tekstschrijver, storyteller. Maar ik kan niet élke dag van 8u tot 18u automatisch de mooiste zinnen uit mijn pen schudden. Ik ben geen tekstrobot, creativiteit heeft rustpunten nodig. Daarom ben ik blij dat ik af en toe ook mijn camera mag bovenhalen. Dan focus ik me op de visuele wereld en kan het ijverige schrijvertje in mijn hoofd een verdiende koffiepauze nemen.
Voorbije drie dagen mocht ik drie keer naar het Middelheimmuseum. Eerst naar de opfrissing van een gevelschildering van Lawrence Weiner. Daarna naar het kunstpark om het plezier van het nieuwe familieparcours in beeld te brengen. En gisteren zag ik de nieuwe onderhoudsploeg voor de collectie Kunst in de Stad aan het werk.
Met die foto-opdrachten besefte ik nog maar eens wat voor een uniek museum dat Middelheimmuseum toch is. Wat een omvangrijke opdracht ze heeft — het museum draagt ook zorg voor de beelden in de stad — en hoe wij Antwerpenaars eigenlijk boffen met zo’n indrukwekkend, vooruitstrevend en prestigieus museum op fietsafstand.
Typisch atypisch Middelheimmuseum. Deze zomer nóg mooier met de indrukwekkende expo ‘Camille Henrot — Wet Job’. Heel blij dat ik dit mooie museum bij mijn lievelingsklanten mag rekenen.
